terça-feira, 14 de outubro de 2008

Páscoa

A Páscoa costuma ser em Março ou em Abril.
Na Páscoa, as pessoas fazem os folares ou os doces, dois ou três dias antes.
No dia de Páscoa tocam-se os sinos durante todo o dia. Antigamente, na Quinta-feira Santa, trabalhava-se de manhã, à tarde era dia Santo, sexta de manhã não se trabalhava e trabalhava-se à tarde. Na Quinta-feira Santa dava-se um "repiquete" ao meio-dia e não se podia voltar a tocar no sino até Sábado à meia-noite.
Era nesse dias que se tocava a "Matraca" à volta do povo, mas somente ao anoitecer, de Quinta-feira até Sábado. A matraca é uma placa de madeira, com ferros presos; abana-se a matraca e os ferros fazem muito barulho, para substituir o toque do sino. Antigamente todos os garotos gostavam de dar uma "matracada".
No dia de Páscoa, à tarde, come-se o Folar. Antigamente, justava-se a Mocidade à volta do povo a comer o folar, dava-se o abraço à mulher com quem éramos casados, casamentos esses feitos no Carnaval.
Para comer o Folar, começávamos às seis da tarde até às onze ou mais. Bebia-se muito e depois íamos à festa a Vilar Seco, uma aldeia vizinha.
Agora já ninguém se junta para a "Ronda"... dois para um lado, três para outro.... é pena!
(texto em construção)
José Alberto Esteves

terça-feira, 7 de outubro de 2008

Febreiro

Dízen ls bielhos: Febreiro, namoradeiro, antra al sol por qualquiera ribeiro.
Flúren las amandoeiras, fui la arble que anganhou al diabo: biu las floricas, deitou-se ambaixo, aspera dal fruito, iba-se morrindo cula fame.
Febreiro, más calantico i más matreiro, cun más sol i más calor, dá, de 4 an 4 anhos, más un die por fabor!
You d'al Febreiro nun tengo soudades.
You sofrie muito d'als carcanhales, la giente ne l Ambierno acalcie-se ne l lhume por delantre, por trás friu... ai, fazien-se uas frieiras que nun quiero que me lhembre al que you sufrie, fazien-se uns bolhacos que aquilho era deloroso a baler, als çapatos nun cabien ne ls pies.
Al tiempo agora ye muito melhor, tenemos calcimientos, buonas casas, se mos fíren als çapatos, calçamos alpargatas de todas las maneiras i feitius, i cumo las alpargatas todas las outras cousas.
An Febreiro fui quando l diabo matou la mai: bieno al purmeiro solico, el a catar als piolhos a la mai, bieno ua scarabanada, el fugiu, la mai - cuitadica - era bielha, la roupa era pouca i eili ficou regelada. Ye assi que reza la lenda, se fui berdade ou mintira, sabe el!
Ye berdade, yá nun me lhambraba: sabeis tamien que faziemos la garotada? ìbamos a scuitar las pilas de la Filadeira. Diç la lenda que le cháman Poço de la Filadeira porque diç que staba alhá siempre ua tie a filar. Znuda!
Apuis nós perguntábamos-le als bielhos:
I adonde spetaba la ruoca?!...
Agora adebinai al que mos respundien...

Albertina São Pedro